ေနမင္းညိဳ

ကြ်န္ေတာ္လန္ ့ႏိုးလာခဲ ့တယ္ ။ကြ်န္ေတာ္တေနကုန္ေစာင့္ေနတဲ ့အခ်ိန္ေရာက္ျပီေပ့ါ ။ကြန္ျပဴတာမွာစာေၾကာင္းေတြတက္လာတယ္ ။ သူပါပဲ ။ေပ်ာ္ရြွင္မႈေတြေရာက္လာခဲ့တယ္ေလ ။ေၾကာက္ရြံထိတ္္လန္ ့ျခင္းေတြနဲ ့အတူေပါ့ ။ကြ်န္ေတာ္ကိုေမးလာပါတယ္ ။“သူနဲ ့အတဴစကားေျပာႏိုင္မလား“ ။ “ဟုတ္ကဲ့“လို ့ေျပာလိုက္တယ္.။ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ သိခ်င္ေနတာေတြကို တခုျခင္းေျဖေနတယ္.။ကြ်န္ေတာ္သူကိုမေမးပါဘူး.။ေမးစရာလဲမလိုဘူးလို ့ထင္တယ္.။အားလံုးကို သူသိေနမွာပါ.။ကြ်န္ေတာ္မေၾကာက္ေတာ့
ပါဘူးသူ ့ကို.။ဒီလိုနဲ ့ ည(၁၂)နာရီေရာက္တိုင္းကြ်န္ေတာ္နဲ ့သူ Online ေပၚမွာ ေတြ ့ေနတတ္တယ္။သူနဲ ့စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာတယ္.။
ျပီးေတာ့အိမ္မက္ထဲမွာေတြ ့ၾကတယ္.။သူကို ေမးၾကည့္ ဖူးတယ္ ။ “ေလာကမွာဘာအျဖစ္ခ်င္ဆံုးလဲ လို ့“.။ အေျဖ က “မင္းမွာမရွိတဲ ့မင္းရဲ ့နံရိုးေလးတေခ်ာင္းျဖစ္ခ်င္တယ္“ တဲ ့.။ကြ်န္ေတာ္တို ့Online ေပၚမွာဘဲ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့တယ္.။အိမ္မက္ထဲ မွာ ဘဲ ခ်ိန္းေတြ ့ခဲ ့ၾကတယ္.။
ေႏွာက္ယွက္မဲ ့လူေတြမရွိဘဲနဲ ့ေပါ့.။ၾကာလာေတာ့ကြ်န္ေတာ္အားမရေတာ့ဘူး.။အိမ္မက္ထဲ မွာေတြရတာကို ။ အျပင္မွာေတြခ်င္ေၾကာင္းသူ
ကို ေျပာမိလိုက္ေတာ့ “အခ်ိန္မက်ေသးဘူးေမာင္ေလးရယ္ တေန ့ေန ့ေတာ့ ေတြ ရမွာေပါ့“.။ အဲ့ဒီတေန ့ေန ့ကိုဘဲကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္ေနရမွာ
ေပါ့.။မ နဲ ့ခ်စ္သူေတြျဖစ္ျပီးကတဲ က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့လဲ စကားသိပ္မေျပာေတာ့ဘူး.။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနမင္းၾကီးကိုေတာင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြား
ေစခ်င္ျပီ.။လင္းထိန္ ေနတဲ ့မနက္ခင္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္မုန္းတတ္ေနျပီေလ.။ေမွာင္မိုက္ျခင္းေတြနဲ ့ျပည့္ေနတဲ ့ညမွာဘဲကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ ့မနဲ ့ေတြ ့ခ်င္ေနမိတယ္.။ မ နဲ ့ေတြရမဲ ့ရက္ေတြကို ေစာင့္ရင္းအခ်ိန္ေတြကုန္မွန္းမသိကုန္လာခဲ့တယ္.။ကြ်န္ေတာ္ရဲ ့ရူးသြပ္မႈလို ့ဆိုရမွာေပါ့.။
လူေတြဟာခ်စ္မိျပီဆိုရင္အစြန္းေရာက္သြားတတ္တယ္ဆိုတာကိုကြ်န္ေတာ္တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာမိတယ္.။ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ မ နဲ ့ေတြရမယ္ ့ရက္ကိုေရာက္လာပါျပီ.။မ နဲ ့ေတြဖို ့ကအခ်ိန္တန္ျပီေပါ့.။ဘ၀မွာအေပ်ာ္ဆံုးဆို တဲ ့ေန ့ေတြကို ေရာက္လာခဲ့ျပီေပါ့.။ဒါေပမယ့္ မ နဲ ့ေတြ ့ရမဲ ့အခ်ိန္ေတြကစဥ္းစားစရာျဖစ္လာတယ္.။ ည(၁၂) နာရီ IBC ေရွ့က ကန္ေဘာင္ေပၚကိုလာခဲ ့ပါ ။ ဒါေပမယ့္ မိုးေတြရြာေနမွလို ့ေျပာလာတယ္.။အဲ့ဒီ ေမး ကေရာက္ေနျပီေလ ကြ်န္ေတာ္ဆီကို ။ ျဖစ္ခ်င္ျပီဆို ရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္းဆိုဆုိ ျဖစ္မလားခဲ ့ပါဘူး.။ မိုးမရြြာတာ(၁) ပတ္ရွိခဲ့ျပီ .။ ေမး ရျပီးကတည္းကပါ.။(၁) ပတ္ျပည့္တဲ ့ေန ့မွာေတာ့ ဆုေတာင္းေတြျပည့္ခဲ့ပါျပီ .။မို းေတြသည္းသည္းမည္း
မည္းကိုရြာေနခဲ ့ျပီေလ..........................။
အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္ျပီးေခၚလိုက္တယ္.။ျပီးေတာ့ကန္ေဘာင္ကို ႏွစ္ေယာက္သားကားေလးနဲ ့ထြက္လာခဲ ့တယ္.။မိုးေတြ
အရမ္းကိုသည္းေနပါတယ္.။သူငယ္ခ်င္းကေျဖာင္းျဖပါတယ္.။သိၾကားမင္းဆင္းတာေတာင္ကြ်န္ေတာ္ကို တားလို ့မရမွန္းသိေတာ ့မျဖစ္သင့္တာမျဖစ္ရေအာင္လိုက္လာေပးခဲ ့တယ္.။ကြ်န္ေတာ္ကန္ေဘာင္ကိုေရာက္ေတာ့ (၁၂) နာရီအတိပါဘဲ.။သူငယ္ခ်င္းကိုကားေပၚ
မွာဘဲေစာင့္ခိုင္းျပီးကြ်န္ေတာ္တေယာက္ထဲ ကန္ေဘာင္ေပၚကို တက္လာခဲ ့တယ္.။အဲ့ဒီအခ်ိန္မ်ားကန္ေဘာင္ေအာက္ကေနလူတ
ေယာက္မ်ားျမင္သြားရင္ဘယ္လိုထင္မလဲမသိဘူး.။ လမ္းဆံုးတဲ ့အထိကြ်န္ေတာ္တေယာက္ေယာက္ကို မ်ားေတြ ့မလားဆိုတဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွာေနလိုက္တာ ကန္ေဘာင္လမ္းေလးဆံုးသာသြာတယ္ မေတြ ့ခဲ့ပါဘူး.။ခ်မ္းလဲ အရမ္းခ်မ္းေနျပီ.။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္.။ရင္ထဲမွာေတာ့ေျပာမျပနိင္တဲ ့ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္းမႈေတြနဲ ့ေပါ့.။ဘ၀ မွာ ဘယ္အရာကိုမွ မပိုင္ဆိုင္ေတာ့သလို ခံစားေနရတယ္ ေလ.။ကန္ေဘာင္ေလွခါးထစ္ေလးေတြရဲ ့ေလွာင္ရယ္သံေတြကို နားေထာင္ရင္းနဲ ့တျဖည္းျဖည္းဆင္းလာမိတယ္.။
ေလွခါးထစ္ေလးေတြတစ္၀က္အေရာက္မွာ ေလွာင္ရယ္သံေလးေတြ တိတ္သြားတယ္.။ အဲ့ဒီတိတ္သြားတဲ ့အသံေတြေနာက္ကေန ၾကားေနၾက အသံေလးတစ္သ.ံ။ ေသခ်ာပါတယ္.။ အျမဲၾကားေနခ်င္တဲ ့အသံေလး.။ “ေမာင္ေလး“ ဆို တဲ ့ေခၚသံ.။ ရင္ထဲအသည္းထဲက
ေနစြဲလန္းေနတဲ ့မ ရဲ ့ေခၚသံ.။ ေလာကမွာ အရာအားလံုးကို ေမ့ခ်င္ေမ့သြားမယ္.။ ကြ်န္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္ကန္ေဘာင္ေပၚကို
.........။အရမ္းလွတဲ ့ေဒါက္ဖိနပ္ေလးတစံုကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ ့သြယ္လွ်တဲ့ ေျခတံေလးေတြ.။ ကြ်န္ေတာ္တျဖည္းျဖည္းေမာ့ၾကည့္လိုက္မိ
တယ္.။ဆံႏြယ္ေလးေတြကေလ မွာ၀ဲေနလိုက္တာမ်ားဗ်ာ တကယ္ပါ ေျပာမျပတတ္ေအာင္လွေနပါတယ္.။ကြ်န္ေတာ္ဆက္မၾကည့္ရဲ ့ေတာ့ဘူး မ ရဲ ့မ်က္ႏွာကို .။ စိတ္ထဲမွာတခုခုကိုေၾကာက္လန္ ့ေနတယ္.။ဒုတိယတစ္ေခါက္ထပ္ေခၚသံၾကားရတယ္.။ကြ်န္ေတာ္အရဲ ့စြန္ ့ျပီးေမာ့ၾကည့္ လိုက္တယ္ မ ရဲ ့မ်က္နွာကို ................................။